Lessons Learnt from Humanitarian Negotiations with the Taliban, 1996-2001

Abstract

This rapid literature review finds that humanitarian actors responded in a variety of ways to Taliban actions limiting principled aid in the country during the period of their rule (1996-2001). The report is focused on the findings around humanitarian negotiation and the strategy of humanitarian actors in response to Taliban policies limiting women's ability to work for humanitarian organisations or access services. The findings are not intended to imply parallels with the current situation in Afghanistan. Evidence is in the form of a number of evaluations, academic articles and lessons learned papers on negotiating with the Taliban. It discusses the methods of negotiating with the Taliban (e.g. co-ordination, working with the leadership or rank-and-file), the content of negotiations and particularly the question of reaching agreement on women’s rights, as well as humanitarian actors’ negotiating capacity. There is less discussion on the negotiation of specific programmes (e.g. anti-gender-based violence programmes). Due to the different goals and principles of humanitarian actors, as well as different ideas of feasibility, conclusions on the effectiveness of negotiating tactics vary. Strategies therefore cannot be judged as 'successful' without reference to a conception of what is most important in humanitarian programming, and the constraints of the situation. The review highlights lessons on good negotiating practices. The main issue being negotiated was the clash between the Taliban's restrictions on women and humanitarian actors' aim of providing aid to all, including women, according to need. Various strategies were used to persuade the Taliban to consent to principled aid. This review considers aid agency negotiating strategy and tactics, as well as the underlying interests and constraints that may make negotiations more or less successful.

این بررسی سریع مواد چاپی نشان میدھد کھ فعالان بشری نسبت بھ اقدامات طالبان کھ کمک ھای اصولی در کشور را در دوران حکومت شان بین سالھای (1996-2001 (محدود کرده بودند، بھ طریقھ ھای مختلف عکس العمل نشان دادند. این گزارش روی یافتھ ھای مذاکرات بشردوستانھ و استراتیژی فعالان بشری در واکنش بھ پالیسی ھای طالبان کھ توانایی زنان برای کار در سازمانھای بشردوستانھ یا دسترسی بھ خدمات را محدود میکند، متمرکز است. این یافتھ ھا دلالت بھ مشابھت با وضعیت کنونی افغانستان نمیکند. شواھد در مورد مذاکره با طالبان بھ صورت اسناد و مدارک در قالب مجموعھ ای از ارزیابی ھا، مقالات علمی و درس ھای آموختھ شده موجود است. این مدارک در مورد روشھای مذاکره با طالبان (مانند ھماھنگی، کارکردن با سطح رھبری یا افراد سطح پائین)، محتوای مذاکرات و بھ ویژه مسئلھ دستیابی بھ توافق در مورد حقوق زنان، و ھمچنین ظرفیت مذاکره فعالان بشری بحث می کند. در مورد برنامھ ھای خاص (مانند برنامھ ھای ضد خشونت مبتنی بر جنسیت) بحث کمتری وجود دارد . با توجھ بھ اھداف و اصول مختلف فعالان بشری، و ھمچنین مفکوره ھای مختلف امکان پذیری، نتیجھ گیری در مورد اثربخشی روش ھای مذاکره متفاوت است. بنابراین، استراتیژیھا را نمیتوان بدون مراجعھ بھ آنچھ در برنامھ ریزی بشردوستانھ و محدودیتھای وضعیت مھمتر است، «موفق» ارزیابی کرد. این بررسی درسھای را کھ در مورد شیوهھای خوب مذاکره ھستند، برجستھ میکند. موضوع اصلی مورد مذاکره، تقابل بین محدودیت ھای وضع شده بالای زنان توسط طالبان و ھدف فعالان بشری برای فراھم نمودن کمک بھ ھمھ، از جملھ زنان، بر اساس نیاز بود. استراتیژی ھای مختلف برای متقاعد کردن طالبان جھت موافقت با کمک ھای اصولی استفاده شد